De vlucht van de rotskruiper

Als ik terug kijk naar de tochten die ik in de Pyreneeën heb gemaakt, dan zijn er vele momenten die me zijn bijgebleven. Mooie uitzichten, moeilijke momenten, “dramatische”gebeurtenissen, de aanblik van een berg, bijzondere omstandigheden, maar ook sommige waarnemingen. Voor het eerst de Pyreneese ramonde aanschouwen, was voor mij een onvergetelijke ervaring. Oog in oog staan met de “bloem der Pyreneese bloemen”, een ervaring om te koesteren. Ik weet nog precies welk jaar, welke dag en de exacte locatie. Sommige dingen vergeet ik nooit.

Gedurende enkele jaren heb ik me intensief bezig gehouden met het spotten van bijzondere vogels die in de Pyreneeën voorkomen. Eén van die vogels is de rotskruiper. Het heeft lang geduurd voordat ik de rotskruiper in het vizier kreeg. Het afturen van rotswanden bleef jaren zonder succes. Uiteindelijk, toen ik de moed eigenlijk al had opgegeven, kreeg ik hem toegeworpen.  In het natuurreservaat van Orlu, ik weet nog precies waar. Op een paar meter afstand, recht voor me, tegen een loodrechte rotswand, zat hij. Karakteristiek, met uitgeklapte vleugels, als het ware tegen de rots aangeplakt. Veel grijs, zwart, een beetje wit, grote snavel, maar vooral het karmijnrood in de vleugels. Zo mooi, ik wist niet wat ik zag. Nou ja, ik wist wel wat ik zag. Hoe lang hij tegen die rots heeft gezeten, weet ik niet. Tien seconden misschien? In mijn beleving was het een eeuwigheid.  Ineens was hij weg. Het maakte niet uit. Ik had er een prachtige herinnering bij en mijn dag kon niet meer stuk. De rotskruiper heeft daarna nog een paar keer mijn pad gekruist en daar is het bij gebleven. Misschien ligt het aan mij dat ik hem zo weinig heb gezien, misschien ligt het aan de rotskruiper. Wie zal het zeggen?

Een paar weken geleden kocht ik het boek Plumes de Cimes, een fotoboek over in de Pyreneeën levende vogels. Ik ben erg getroffen door de kwaliteit van de foto’s. Het is in mijn ogen een boek dat een dimensie toevoegt aan de reeds bestaande natuurfotoboeken over de Pyreneeën. Veel foto’s van vogels in vlucht. Foto’s die vaak een verhaal vertellen. Ijzersterke composities, sfeervol, messcherpe foto’s.  Een aantal platen springen er voor mij uit. Ik denk aan de grote bonte specht in duikvlucht, de silhouetten bij nacht van een uil en van het auerhoen, de rode wouw die een voorbijvliegende vlinder bekijkt en, ja hoor, de foto’s van de rotskruiper. Nog nooit is deze vogel zo mooi in beeld gebracht. De top is die ene foto, die van de vlucht van de rotskruiper. Een aparte vlucht, want de rotskruiper vliegt niet. Nee, hij fladdert. Zoals een vlinder doet. Daarom wordt hij in Frankrijk ook wel l’oiseau papillon genoemd. Mooi hè? De officiële Franse naam is Tichodrome echelette. Dat is toch heel wat beter dan rotskruiper. Wat een armoedige naam voor zoveel elegantie, hoog in de bergen. De vleugels diep naar beneden geslagen, de witzwarte uiteinden van de vleugels, de grote gebogen snavel en het overvloedige rood in de vleugel, die op een waaier lijkt. Wat een foto!

Het boek Plumes de Cimes is een van de vele fotoboeken in de Pyreneeënbibliotheek van Le Petit Refuge.

Website: www.lepetitrefuge.com